Çocukken bir bisikletin olursa her şey harika olacak gibi hissedersin. Bu düşüncedeyken bisiklete binmeyi bilmediğini ve binmeyi öğrenene kadar ne yaralar alacağını düşünmezsin bile. Kaldı ki bisiklete binmeyi bilseniz bile düşmeyeceğiniz anlamına gelmez. Bazen bir viraj veya yokuş yetebilir insanı düşürmeye.
Yaran kabuk bağlamadan tekrar düşersin ve daha çok kanar yaran ya da yeni yaralar eklenir vücuduna. Lakin bisiklete binmeyi öğrendikten sonra ayaklarının yerden kesilmesi ve uçuyor hissini yaşayarak unutursun hepsini. Öğrenmenin verdiği güvenle keyif almaya bakarsın. Hayat da böyle değil midir? Bir şeyi öğrenene kadar geçen süre meşakatli sonuç ise süperdir.
Acısı en marifetli hocasıdır insanın. Tolstoy, bisiklet sürmeyi 67 yaşında öğrenmiştir. Bu yüzden bir şeyi öğrenmek için geç olduğunu düşünenlere “Tolstoy’un bisikleti” hatırlatılır. Hiçbir şey için geç değildir anlamına gelir. Tolstoy, 7 yaşındaki oğlunu kaybettikten sonra kendini eve kapatmıştı. Moskova bisiklet severler derneği de onu meşgul edeceğini düşünerek ona bisiklet hediye etti. Tolstoy’da bisiklet kullanmayı bu acı olaydan sonra öğrendi. Buradan şunu da anlayabiliriz; “Acıyı unutmaya çalışmak, insanın hayat boyu ihtiyaç duymadığı şeyleri öğrenmesine yarar.” ” Tolstoy’un bisikleti” kavramına bu açıdan da bakabiliriz. Acılarımız bazen ders, bazen de bambaşka öğretiler, kazanımlar olur. Bence bu yüzden hiçbir acı sonsuza dek sürmez. Evlat acısı ya da ailenizden birinin ölmesi unutulamaz elbet ama onunla bile başa çıkmayı öğretir hayat.
Albert Einstein da hayatı bisiklete benzeterek şöyle diyor; “ Hayat bisiklete binmek gibidir. Dengede kalmak için, hareket etmeye devam etmen gerekir.” Hepimiz zor ve sancılı süreçlerden geçeriz. Önemli olan zor günlerimizin geçeceğini bilip yeni yolumuza devam etmek. Devam eden hayata harekete geçerek dahil olabiliriz. Geçmişi değiştiremeyiz ama geleceğimizi şimdi şekillendirebiliriz.
Sağlık ve sevgiyle kalın.